Een meelóper ben ik nooit geweest, maar meerijden is wel vet luxe en dat mocht ik gelukkig met de fam. Van Meer naar Zwitserland, in ruil voor enig "reisleiderschap". Daarom vertrokken we een week voor de excursie al naar CH om in te lopen. Ik ken het Binntal en weet dat het vrij steil en hoog kan worden en daar moet je liever niet vers van zeeniveau instappen.

Het mooiste weer van de hele zomer
Om in te lopen kon ik me geen aangenamer oord voorstellen dan Zermatt e.o. Overnachten op 1500 m. en geleidelijk steeds hogere tochten maken. En dat alles gadegeslagen door 4000-ers en een immer blakerende zon. We hadden daar het mooiste weer van de hele zomer.

Volledig "in vorm" kwamen we zaterdag 23 juli aan in Binn en werden verwelkomd door excursieleiders Bart en Janke de Weerd. De camping was overvol, de reservering niet ontvangen, maar na lang zoeken vonden we een pas vrijgekomen plekje, helemaal aan het eind van de camping, pal aan de beek en ver van alle drukte. (Foto 1) Dezelfde avond nog met Helene naar de groeve gehold en mijn eerste groene toermalijn gescoord, op een plek waar volgens Agnes niets meer te vinden was. Van de zondag maakten we een echte rustdag, zodat we maandag fris konden aantreden.

Mini-toemalijntjes
Hoewel ik in eerste instantie de taxiritten naar boven wat decadent vond, bleken ze onze actieradius in de praktijk met zo'n 2½ tot 3 uur te vergroten. En met een grote groep vallen de kosten nog mee. Bij het eindpunt van de taxi ben je er nog niet. Naar Wyssi viel de wandeling redelijk mee, maar de vondsten wat tegen; wat kwarts en mini-toemalijntjes en calciet. Aan het eind van de middag werden we toch nog verrast door een kort maar knetterend onweer, waardoor Cees en ik ontdekten dat we veel sneller konden afdalen dan we dachten. Ton kwam als laatste in de schuilplaats aan, maar dat kwam doordat hij de halve berg in zijn rugzak had geladen. (Foto 2)

Programma aanpassen
Na de geur van Edelweiss met die van het achterwerk van een bergmarmot vergeleken te hebben, daalden we na de bui af naar her verwarmde terras (met kwartslampen, natuurlijk) van het enige restaurant van Imfeld (bij Binn), waar ze heerlijke Humpen (½ liters) Walliser Bier schenken. Van de volgende onweersbui niets (meer) gemerkt.
De neerslag waarmee e.e.a. gepaard ging was er de oorzaak van dat we het programma wat moesten aanpassen; regen + steile grashellingen = glijpartijen = niet fijn .
Dus dinsdags naar de Giebelsbach bij Fiesch. Mooie fluoriet-octaedertjes met kwarts gevonden. Ditmaal was de wandeling niet lang, maar had wel een hoog survivalgehalte, wat leuke plaatjes opleverde. Het weer maakte het weer goed met ons: het was bloedheet.
Op woensdag had Bart een leuke wandeling richting Binntalhuette in petto voor ons, met een vindplaats op een plek waarvan je van harte hoopt, dat het niet zal zijn. Dat laatste stuk was vrijwel loodrecht, met een dessert van losse blokken, waarvan enkele zo groot als een fikse terreinwagen. Helene en ik vonden in deze woestenij een stukje gras gegarneerd met gentianen en distels, waar de kwartskristallen voor het oprapen lagen, terwijl anderen halsbrekende toeren uithaalden boven ons. (Foto 3)

Toch maar een andere route terug
De zon brak door de nevels en veel te vroeg moesten we afdalen naar het rendez-vous punt, onderaan de helling. Toch maar een andere route terug gezocht, want Wim zat al onder de blauwe plekken van de vele schuivers die hij tot dan toe gemaakt had en daar moesten er niet meer bij komen. (Foto 4)

Volle glazen
Bij Pius (in het restaurant) werden we weer met open armen en volle glazen ontvangen. Met een nog onvastere pas dan tevoren het laatste stuk terug naar de camping, waar nog gekookt moest worden en ons promillage nog wat werd opgekrikt met restanten uit de ruime drankvoorraad van Helene en Cocky, want de bus moest leeg.

Helemaal op en uitgeblust
Kon het nog zwaarder? Zeker wel. De tocht van donderdag naar het Felgbachtal was, ondanks de taxi een ware killer. Maar wat was het prachtig: de uitzichten op 2600 m. het weer, de vondsten (kwarts, toermalijn, biotiet, albiet), het gezelschap. Foto's kunnen nooit het hele plaatje weergeven. Het was een lange, waardevolle dag, die ik eindigde met een gevoel alsof ik een zombie was. Helemaal op en uitgeblust. Daarom was ik niet echt teleurgesteld toen Bart de tocht van vrijdag naar Gorb afblies, vanwege de slechte weersverwachting. Dit was een zoektocht naar anataas, waarvan Bart zelfs zei dat-ie zwaar was en dat hadden we de hele week nog niet van hem gehoord. Dus een dagje Lengenbachgroeve en museum in Imfeld met prachtige streek-vondsten was zeer welkom. Bovendien begon het 's middags inderdaad te plenzen en te donderen. Wat leerden we hier weer van? Dat een beek zwelt als het regent en dat je dan je bier kwijt bent, of het tenminste een eind stroomafwaarts moet gaan zoeken.

Bestellen vanaf het toilet
's Avonds met z'n allen Bart, Janke en Michael bedankt voor een heerlijke midweek in Wallis en heerlijk gegeten. Bij Pius uiteraard. Een restaurant waar je desgewenst je desserts vanaf het toilet kunt bestellen. Daarna met de inmiddels vertrouwde onvaste pas terug naar de camping, gelukkig dalend, bij welke gelegenheid het spreekwoord "wie niet beter weet lacht om een scheet" een waarheid bleek als een koe. Er wordt waarschijnlijk nu nog over ons gesproken!
Binn, we'll be back!

Terry
Foto's: Terry Elsten